وقتی که رنگ سکوتو روی خنده هام کشیدی      

به اسم رفیق نیمه زمین خوردنمو ندیدی

تویی که ادعا داری رنگ این تابستونایی

اما غافلی هنوزم آدم زمستونایی

تویی که خودت میدونی این دورنگیا چه زشته

هی دو رنگی میکنی و میگی کار سرنوشته

شایدم حق با چشاته با لبای بی صداته

هنوزم به پات نشستم هنوزم دلم باهاته

زندگی میگذره هر روز تو زمستون و تابستون

بیا اینبار بی کلک مثه ماه شو توشبستون

شاعر:محسن قادری(غروب)